این شب صبح نشود، خسته شدم از این همه روزمرگی. ای کاش... برای تنوع هم که شده نظم پریودیکش بهم بخورد: همیشه شب بماند.
این آرزوی یک دمدمیست. یک خسته از زندگی نکبتی. باور کنید متنی برای وبلاگ نیست. شعر نیست. ژست نیست... چس ناله است؟ قبول! اما به هر حال ناله است!!
مثل من کم نیستند؟ قبول! درد مشترک است. شاید با تو؟ شاید با میلیون ها؟! اما معمولا درمانی می یابند، می یابی؟! دستکم مسکنی. سرگرمی... چیزی؟ داری، نگو نداری. معمولا حل می شوند در روزمرگی، در زمان:
کلاس، کار، زن، دوست دختر، دختر دم بخت، تحکیم وحدت(!) تار، راز، زر، روضه، روزه، زوزه! زوره؟ همکار تازه بچه دار شده حالا چه بخریم؟ چه نخریم؟ زشته دست خالی بریم! مال دنیا، ای بابا زر نزن دیگه دوستت ندارم، مالتو بگیر دزد نبره، «hey you» که اول «another brick in the wall» راجر واترز گفت، تحریم، مملکت رفته ز دست، شاه مست و شیخ مست و شحنه مست، تارک دنیا، دین، نان، مسکن، آزادی یا نان، مسکن منهای آزادی، یه من ماست و که نمیشه با کره ازدواج کرد...
دنیای من و توست، دردها، خوشی های من و توست. تو! نه نون توست! تو که می دانی سه-4، پنج-شش rooz پیش تولد شریعتی بود، هم او که می گفت: پس از دوست داشتن دیگر هیچ آبادی نیست. اما این منم که دو-سه ماه دیگر زادروزم است اما می گویم پس از نفرت هم دیگر هیچ جهنمی نیست. تو البته شاید بگویی برای تو که بد نیست؟ نه نیست! اما من که هستم! جایی که هیچی نیست. تیز باش و بفهم که این «حقیقت» است، اما چیزی به نام «واقعیت» هم هست:
درس، signal & system، ازش می ترسم اما باورش نمی کنم. پس پایان ترم چه کنم؟ مشروط!
این است که می شوی «دمدمی». دمی حقیقت و بازدم حقیقت گرم و سرت خوش باد؟ نه! ابدا! که باز هم به خیال باطلت من سورورئالیستی باکلاس بی پول وبلاگ نویسم. از سر دلخوشی، یا شرایط جوی می نویسم. خیلی زور بزنی کامنتی بگذاری. فکری به حال من که نمی کنی که... که؟
ــــــــــــــــــــــــــــــ
بابک بیات هم خوش به حالش شد، ما نه- بی بی سی
ربطی به نوشته من ندارد، آن "دیباچه" است و این شرح حال- وبلاگ کار مشترک