دَم

درباره من

در اوج سرمای 63 سقوط کردیم. بدون هیچ مقدمه ای و خیلی زود در گیرودار یک ماجرای[...] "گفتگوهای تنهایی" شریعتی سر راهمان سبز شد و به این ترتیب پسرک معصوم ۱۸ سر از دنیای اندیشه و البته سیاست در آورد. در دانشگاه مثل همه آنهایی که سرشان عضو اضافی بدنشان بود روزنامه نگاری و فعالیت های انجمنی شد کارمان. تند و تند و خیلی زود آن روزگار خوش گذشت ایما اما همان کارها را البته خیلی تندتر و زیرزمینی تر در دانشگاهی محدودتر به نام آزاد انجام دادیم از دو سه نشریه که قرار بود مثل بچه آدم، بر روی زمین منتشر کنیم همه قبل از انتشار به فیض توقیف نائل شدند ڀس رفتیم به زیر زمین در آنجا کارها گره خورد و سرانجام آنچه شد بازماندان ایما از نوشتن بود اینگونه شد که هم عقده نویسندگی در ما فزونی گرفت و هم اوقات صادرات معلومات! ... سرتان درد نیاوریم بلاخره اخراج شدیم تا خیال خام خود و خانواده و رفقای هم خانه ای و دولت و دانشگاه و دین و دنیا و آخرت را همه راحت کنیم که ایما با زمین و زمان کار داشتیم و همواره با همه سرجنگ. و باز روز از تو روزی از نو، الان کاری به کار هیچکس نداریم، داستان این روزهای ایما داستان کبریت یک بار سوخته است. این روزها خوش نمی گذرد؛ تبعید، غربت خانگی در میان این همه دلسوز و حسود. با موسیقی، مطالعه، فیلم و ادبیات خودمان را سرگرم می کنیم و از آنجا که رندان تشنه لب را جامی نمی دهد کس مست می شویم با صدای شجریان و پینک فلوید؛ این بلاگ و کلا بلاگری میراث دوران های خوش و پرشوری است که محال است فراموشمان شوند البته اکنون برخلاف گذشته پر است از چس ناله های یک ایرانی عقده ای! برق می خواندیم و می خوانیم و اگر بشود باز هم می خوانیم اما حماقت است که روزنامه نگاری را بیشتر می پسندیم، که این یعنی دامنه عشق و علاقه ما انتهایی ندارد و فیزیک و موسیقی و نویسندگی و گاهی برنامه نویسی و بازیچه کوی کودکان و بلاخره یک سر و هزار سوداست، بی صاحب! بطلبد روزی سر کلاس فلسفه خواهیم نشست و وقتی خوبِ خوب سیر شدیم از همه چیز و همه کس بار سفر به اتوپیا می بندیم: کوهستانی سرد و ساکت. از خاک به خاک از خکستر به خاکستر... . ادامه...

آمار : 291288 بازدید Powered by Blogsky

رفتار رسانه در جامعه متمدن - جامعه جهان سوم

در این یادداشت کوتاه سعی می کنیم با استناد به خبری جالب، اختلافات بین یک ملت متمدن، دولتی مدرن و رسانه ای معتبر را با مشابه جهان سومی که مصداق بارز آن ایران خودمان است را مورد بررسی قرار دهیم:

دونفر از محبوب ترین و باسابقه ترین کمدین های بی بی سی به خاطر توهین به یک هنرپیشه تاتر بریتانیا فعالیت کاریشان معلق شده و اکنون مدیریت بی بی سی به این خاطر زیر سوال رفته که عذرخواهی آنها دیر صورت گرفته!

جالب اینکه به خاطر پرداخت هزینه پخش داخلی بی بی سی از سوی مالیات دهندگان بریتانیای اکنون پای MP ها یا نمایندگان پارلمان، دولت و سیاستمداران هم به این قضیه باز شده و بی بی سی که یک عمر به استقلال از دولت می نازید و همواره در مناقشات خود با دولت از موضع قدرت(پرونده کارشناس تسلیحاتی را به خاطر بیاورید) وارد بحث می شد اکنون به شدت زیر فشار قرار گرفته.

رفتار مخاطبان جالب تر از همه: 18هزار بریتانیایی تحت تاثیر این ماجرا رسما به بی بی سی شکایت کرده اند.

بر گردیم به دیر خراب خودمان:

اگر از بیشمار برنامه های تاریخی جهت دار و تحریف شده صدا و سیما فاکتور بگیریم حتما به اهانت های مکرر برنامه "چراغ" به دکتر زرین کوب را به یاد دارید. سوال؟ در تلویزیون یا رادیو بار اهانت در برنامه های طنز بیشتر است یا جدی؟ مرتبه اعتبار شخصیتی مثل دکتر زرین کوب بالاتر است یا مثلا یک هنرپیشه تاتر*؟

ما ایرانیان -جامعه ایرانی- چه برخوردی با صدا و سیما داشتیم؟ چند نفر اعتراض کردند؟

سیاستمداران که تکلیفشان مشخص است چون: سیاستمدار حرفه ای که در ایران نداریم فی الواقع آنچه اینجا وجود دارد مشتی "ارباب" هستند، تفاوتی هم از نظر ایما ندارد خامنه ای، هاشمی، احمدی نژاد هر کدام به یک نسبت از اشرافیت و اربابیت البته به سبک خودشان در ایران برخوردارند. طبیعتا در این سیستم نمی شود از سیاستمداران انتظار داشت که برنامه های سازمان لجن پراکنی خودشان را مورد انتقاد قرار بدهند.

بگذریم از اینکه همین حالا و هر لحظه کلاس اخلاق، ارشاد و نصیحت صدا و سیما تمامی ندارد که این خود توهینی لحظه ای و سراسری به کل مردم ایران است که می بینیم کسی با آن مشکلی ندارد!

*البته منظور این نیست که هنرپیش های تاتر مرتبه پایینی دارند بحث این است که ایران معاصر تنها توانسته است 1 دکتر زرین کوب در تاریخ خود داشته باشد.

یک دمدمی پنج‌شنبه 9 آبان‌ماه سال 1387 ساعت 12:27