اگر انقلاب آزادی خواهانه مصر به ثمر نمی نشست کسی -دستکم من- بر آنها خرده نمی گرفت، اغلب چنین می شود و چه بسیار آزادی خواهانی که در جای-جای جهان سرکوب شده اند تا بلکه نسل های بعد با استمرار در پویش خود به هدف دست یابند اما اینک آنان پیروز شده اند. اکنون باید بدقت این نخستین انقلاب مدرن(به لحاظ نداشتن کاراکترهای انقلاب های کلاسیک از جمله مهمترین آنها نداشتن رهبر و سازمان) را زیر نظر گرفت.
آیا انقلابیون خواهند توانست نام نیک از خود با بکار نبردن خشونت افسار گسیخه برجا گذارند یا بهار آزادی جای خود را به جهنم خشونت خواهد داد؟ آیا استبداد خود را بازتولید خواهد کرد و آلترنتیو دیگر برجای آریستوکراسی میلیتاری خواهد نشست یا مردم از آرمان های خود دفاع خواهند کرد؟ آیا جوانان 28 ژانویه سرکوبگر جوانان 30 سال آینده خواهند شد یا اسطوره آنان؟ آیا اخوان المسلمین به شعارهای دمکراتیک خود پایبند خواهد ماند و یا نقاب را وانهاده چهره ای دیگر را رو خواهد کرد؟
چه کسی می داند توده مصری 30 سال آینده در تاکسی ها و اتوبوس ها راجع به انقلاب چه خواهند گفت؟ نام مبارک تا به کی همراه با نفرین بر سر زبانها خواهد ماند؟
اره مندگاری به همین اب سیاهی