برخی انسان ها همیشه می میرند اما در اقساطی بلند مدت!

   می دانم از کی اما نمی دانم چرا و چگونه به فلسفه علاقمند شدم شاید به خاطر اینکه همیشه پرسش سوالاتم را در آن یافته ام شاید به خاطر درونگرا بودنم یا به خاطر جذابیتی که بزرگان این «دنیا» برایم داشته اند؛ شاید منش محافظه کارانه ای که همیشه مرا از «فراجم زندگی» تراسنده مرا به آن سو کشانده است. چه می دانم؟! اما بعید نیست که نخستین کتب فلسفی که در قفسه کتاب های پدربزرگ بود دروازه ای شدند برایم رو به این «ناکجا آباد». هرچه هست همیشه «لذتی» از خواندن فلسفه به من دست می دهد که متاسفانه اغلب بواسطه دروسی که رابطه چندانی با آن ندارند از این لذت محروم می شوم. هرچند که همیشه مشغولشان نیستم اما سایه شومشان همیشه بر سرم بوده و معلوم نیست کی برود! (خاله خوب و خوشمزه ای دارم که کم از خواهر برای من بی خواهر نیست؛ یقین داشته باشید این پست حرص او را که مشتری همیشگی این وبلاگ است را در می آورد!)

   تازگی ها دایره افتخاراتم محدود شده است اما هم صحبت شدن با دوستانی که صحبت ها و نوشته هایشان تجلی سیقلی شده افکار مقدماتی و پاسخ پرسش های ذهن پریشان من هستند هواره در من احساس گوارای رضایت ایجاد کرده است و این برای من که مجالی برای پرداختن به آنها ندارم واقعا که غنیمت است! مسعود رحمتی دوستی که علاوه بر دنیای مجازی افتخار ملاقات ایشان در دنیای دون حقیقی(!) را هم داشته از جمله همین دوستانند، وبلاگ او نقش الکترونیک کتابخانه پدربزرگ را برایم داشت آنگاه که برای نخستین بار از لینک هایش با دیدن تحقیقات فلسفی ذوق کردم. مرگ قسطی مسعود الحق که گاهی مرگ نقد روزانه ام را قسط بندی می کند!!

رخداد سایت جدید و ارزشمندی که به تازگی جمعی از فعالی حوزه اندیشه در آن گرد آمده اند.

جیغ بنفش اگر علامند به مکاتب هنری(؟) هستید مرج خوبیست.

اندیشه و خیال وبلاگیست که بطبع نامش برای من جذاب بود اما حقیقتا همینطور است.

در مورد افلاطون کنار بخاری در یک کلمه می توان گفت: آس!