روزگار غریبی نیست نازنین، ایما دیگر به آن خو گرفته ایم. به تخته و دوباره علم کردن نشریات. "شرق"، "هم میهن" از انتشارشان شاد شدیم، هیجان زده؟ اما نه!
این دو بشارتی دادند که حرکت موج گونه به عبارتی سینوسی روزگار ما هم به نوبت خوشی رسیده؛ سعدی چیزهایی می گفت: نوبت عاشقیست یک چندی...
دوره دراز علافی و عافیت طلبی ما هم بسر رسیده است. دو-سه نشریه ای در دانشکده تعدادی دور خود جمع کرده اند و ما را هم به میان خود دعوت، ایما هم هرچه به قلممان آمد نوشتیم و دادیم تحویشان.
[...] فعلا دوباره نشاط به روزگارمان برگشته: تاکی سراید دولت شبهای وصل!
پ.ن: شرط احتیاط حکم می کند که جز دل نوشت و اراجیف دیگر. این روزها از سیاست نگوییم اما همینقدر بدانید که از کلید خوردن طرح دفاع ضد موشکی آمریکا که(بخشی از پروژه جنگ ستارگان) در راستای کور شدن چشم دشمنان اسلام و مسلمین است بسیار شادمانیم و آن را مشت محکمی به دهان [...] می دانیم. فعلا رفقای در توهم قدرت روسیه بشدت غصه داراند!
مثل عشقبازی با فاحشه های زیبا؛ زندگی آنفدر فریباست که خیلی ساده همه را مشغول خود می کند بدون آنکه کسی پی ببرد همه اینها مسخره و بی معنیست.
واقعا که پرداخت قسط های ماهیانه، ماهیانه فرزندان بی ملاحضه، سر و کله زدن با کس و ناکس و دست آخر شب، شنیدن چس ناله های همسری که فقط "هم سری" می داند آنقدر آدمی را می چلاند که رمقی برای چنین تاملاتی نمی ماند.
و تو! چه می دانی که غصه مرا می خوری؟! من هم مثل همه فریبخوردگان به ابتذالات خود سرگرمم، من هم برای خود فاحشه ای زیبا در بر دارم. شاید زیباتر از اویی که تو را به آغوش خود می خواند.
دنیا همه هیچ و کار دنیا همه هیچ
ای هیچ! برای هیچ بر خویش مپیچ!(خیام)
وقتی "زندگی سراسر حل مسئله است" مرحوم پوپر را می خوانیم این احساس را داریم که با زیباترین معشوقه مان همبستر می شویم که این همبستری چنان بی حاصل هم نیست و زایش مقاله فوق العاده "سیگنال ها و سیستم ها – پاسخ ها و پسخورها" نتیجه اش می شود. اما دیروز پس از 2 ساعت مطالعه "سیستم های کنترل مدرن" ملعون درفا دچار سوزش چشم، سرگیجه، تهوع، افت فشار و دل درد شدیم!
از شما چه پنهان با همه اینها ایما دو کتاب دیگر در همین زمینه در کنار آن لعنتی می خوانیم و درک فیزیکی بدی هم نداریم که این امتیازی برای یک دانشجوی فنی محسوب می شود اما وقتی مدرسی به پست آدم می خورد که بازه اعداد طبیعی ذهنش به 12 ختم می شود چه سود؟ و شما چه می دانید که در این خراب شده همه مدرس ها چنین اند و آخر که مدرکت را گرفتی که نمی پرسند پسرجان بیا برایمان از دانشت بگو می گویند معدل ات به چه رقم است تو رقمی دوروبر 12 کف دست طرف می گذاری و طرف هم گل از گلش می شکفد که: پسرجان از دانشگاه آزاد دارقوز آباد 12 گرفتی آمدی؟! برو خدا روزیت جای دیگری نصیبت کند!
و حالا ما هی بنشینیم ژست بگیریم که کم از دانشجوی "فلسفه علم" شریف نداریم... به چه درد می خورد؟ لعن و نفرین سرتاپای مملکت!