وبلاگ نویسی: او بی شرمانه یک انسان بود

  وقتی ۴ سال پیش در روزهایی اینچنین قلم الکترونیک را بدست گرفتم و از رهگذر نام مستعار خود را به طبقات بالای بلاگستان فارسی رساندم تصور نمی کردم وبلاگ نویسی که جز سیاسی نویسان جدی را بلاگر نمی دانست و لینک دادن به هر کس را کسر شان خود می دانست و گذاشتن پیام پای هر شخصی نویس صادقی را حاصلی جز فروکاستن از مقام خود نمی پنداشت به صرافت "شخصی نویسِی" بیافتد و "در دم" بنویسد، جایی که در آن نه ردپای تحلیل تاریخ است و نه نشانی از تاریخ سازی و جوشاندن جنبش های الکترونیک. که این ماهیت وبلاگ نویسی است: رسمی نبودن، جدی نبودن، زمینی بودن، همسان بادیگران، از خود نوشتن با هر زبانی از خود زمان حالت: شرح حال، چس ناله، خوشی ها، ناخوشی ها. بی پیرایه بودن یعنی تمرین بی ریا بودن اگر نمی شود در جامعه، در میان جلسات رسمی، میتینگ های خشک حتی در خانه جاهایی که بیشتر از دیگران سر خود شیره می مالیم اینجا می شود. می توان به لطف نامی غیر حقیقی خود حقیقیمان باشیم- انسان باشیم همان موجود مغرور و بیش از آن ضعیفی که نیازهایی بیش از همه دارد.

  وبلاگ آنجایی است که وادارت می کند از خدای آن "دم ات" بگویی، جایی که روشنفکری لائیک می تواند از التماس ها و گریه های شبانه اش بر درگاه خدای آسمانی اش بگوید. جایی که روحانی متعصب از افکار شیطانی به وقت تنهایی اش می نویسد. روزنامه نگار از ممنوعیت هایش. وبلاگ اینجاست همینجا که ممنوع کردن ممنوع است و از خود قهرمان ات در گذشته و خود خیالی ات در آینده نیز هم.

  وبدین ترتیب سال پیش در همین روزها بود که از شبنامه نویسی و قهرمان بازی در "دیار آشنا" به بهرنگی در دم رسیدم. دمی که در آن اگرچه رسمی نمی نویسم اما رسم انسانی را به نمایش می گذارم و این یعنی هبوط از عالم لاهوتی به دنیای ناسوتی.

گر من ز می مغانه مستم، هستم / گر گبر کافر و بت پرستم هستم

هر طایفه ای زمن گمانی دارد / من زان خودم چنانچه هستم، هستم(خیام)

پ.ن: برای مطالعه بیشتر رجوع شود به اولین نوشته ام در "دم"!