دوباره شروع شد...

  من خودم می دانم که آدم بشو نیستم. شما چرا اصرار می کنید؟ ها چرا؟ هنوز یک هفته نشده از پادگان بیرون آمده ام آرزوی پادگان دارم. اصولا زندگی به زندگی در میان انسان ها انجام کارهایی که در زندگی واجب هستند از من ساخته نیست مثلا اینکه من نسبت به خرید آلرژی دارم چه کنم؟ ها؟ خواستیم از این قیافه اصحاب کهفی بیرون بیاییم کمی نو نوا کنیم و صفا بدهیم. حالا عذاب وجدان پیدا کرده ایم. بدتر اینکه سر راه گریزی به کتاب فروشی زدیم دور از چشم همه چندتا کتاب خریدیم که حالا مانده ایم با چه ترفندی آنها را قاچاقی وارد خانه کنیم که چشم خانم والده به آنها نیافتد و دوباره به جان مبارک نیافتد. از شما چه پنهان ترم قبل زاییدیم و مشروط شدیم و آمار مشروطی ما به ۳ رسید و دوباره داستان اخراج. حالا شما نگویید با  ترم مشروط که کسی را اخراج نمی کنند ما هیچ چیزمان به آدم ها نرفته.

  اما تا تهران "درباره بوف کور" نوشته دکتر کاتوزیان، "کیمایگر" پائولوکوئلیو و "روی ماه خداوند را ببوس" مصطفی مستور را داریم چندتای دیگری هم بود که فقط اسباب خیس آب شدن ما جلوی خانم فروشنده شدند که پول تمام شد و از اوس سجاد قرض گرفتیم. اما من سعی می کنم در کنار اینها و در اوقات فراغت این ترم از همین اول ترم درس بخوانم* این را حضرت خودم که "دمدمی" باشم به تمام شما بلاگرهای دمدمی پرور قول می دهم. اگر "گرمدمی" که الان سوار بر طیاره روسی عازم تهران شده روزی روزگار آب، دوغ، خیار بازی در آورد شما با کامنت های آهنین تان مشت محکمی بر دهان او بزنید و از عذاب وجدان ما بگویید. آمار چرت گوییمان بالا رفت تا حوصله شما سر نرفته...

  سعی می کنم پست را به "کیمیاگر" اختصاص بدهم. قرار است پس از مطالعه گزارشی به اوس سجاد عزیز بدهم که آن را از شما هم دریغ نمی کنم. بدرود!

* این قول دادن ما به بچه های تازه به راهنمایی رسیده می ماند که تنبل اند هیچ درس نمی خوانند. گاهی خودم اسباب شرمندگی خودم می شوم. من کی می خواهم بزرگ شوم؟! حالا با این کله کچل بعد از سربازی من باید ۶ تا بچه دور و برم باشد هنوز اندر خم یک لیسانس اسحالی ام.